21.12.11

Το αδιανόητο τίποτα...

ZZ
O τίτλος είναι δανεικός. Είναι ο τίτλος του σπουδαίου βιβλίου του Στέλιου Ράμφου. Μπορεί το βιβλίο να μην έχει (σε πρώτη ανάγνωση) καμία ορατή σχέση με την πολυσύνθετη κρίση που ζούμε και τις εξελίξεις του ανασχηματισμού, όμως τίποτε άλλο δεν έχει εκφράσει με τέτοια καθαρότητα το χάος μέσα από το οποίο διέρχεται αυτόν τον καιρό η Ελλάδα όσο αυτός ο τίτλος. Πρόκειται για δοκίμια φιλοσοφικής ανθρωπολογίας, αλλά προσωπικά μού εντυπώθηκε στο μυαλό. Αν δεν αλλάξουμε τα θεμελιώδη, δεν θα ξεφύγουμε ποτέ. Η ελληνική κρίση έχει επικίνδυνα συμπτώματα. Δυστυχώς, επαληθεύεται με τον πιο πικρό και επώδυνο τρόπο...
Η παρουσία του κ. Χρυσοχοΐδη στους «Νέους Φακέλους» και στον Αλέξη Παπαχελά επιβεβαίωσε την υποκρισία του πολιτικού λόγου. Το mea culpa του πρωτοκλασάτου υπουργού της νυν και της πρώην κυβέρνησης δεν πείθει. Αν ο βασικός διεκδικητής της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνεται με καθυστέρηση πολλών μηνών τη σημασία του Μνημονίου, τότε είναι απλώς ακατάλληλος. Θα μου πείτε πως υπάρχουν αρκετοί ακόμη που υποστηρίζουν το Μνημόνιο... Κάλιο αργά παρά ποτέ, λοιπόν; Ωστόσο, δεν είναι τυχαίο που (σχεδόν) κανείς πολίτης δεν πιστεύει κανέναν και τίποτα. Και κανένας δεν ελπίζει σε τίποτα.
Οι λεκτικές φούσκες του υπουργού: Είπε ότι κακώς η Ελλάδα μπήκε στο Μνημόνιο. Οτι δεν έπρεπε να μπει. Και όχι μόνον ότι κακώς μπήκε, αλλά, αφού μπήκε, εξίσου κακώς έκτοτε κυβερνήθηκε και πορεύθηκε εντός του Μνημονίου. Είπε ακόμα ότι «δεν έγινε καμία διαπραγμάτευση με την τρόικα, ενώ θα έπρεπε να είχε γίνει». Είπε επίσης πως «ήταν τεράστιο λάθος ότι πάγωσε το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και αυτό ήταν καταστροφικό, ότι έτσι πήγε η κυβέρνηση στην εύκολη λύση που οδήγησε στη φοβερή ύφεση». Και «ομολόγησε» πως έκανε λάθη που τώρα τα παραδέχεται από τηλεοράσεως… Αστεία λόγια..
Κόντρα σε όλες αυτές τις βαρύγδουπες δηλώσεις, οφείλουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα μιας οικονομίας που παραμένει σε βαθιά κρίση, με οδυνηρό κόστος για τους σημερινούς εργαζομένους, αλλά και για το μέλλον του έθνους μας. Τα επιχειρήματα που επιστρατεύονται για να δικαιολογήσουν τα βάσανα και τον πόνο που επιβάλλουν στον κόσμο αλλάζουν από μέρα σε μέρα. Ενα πράγμα παραμένει κοινό: η προστασία των συμφερόντων των πιστωτών, ανεξαρτήτως κόστους. Ομως η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη: οι «φιλικές προς τους πιστωτές» πολιτικές σακατεύουν την οικονομία. Είναι ένα παιχνίδι αρνητικού αθροίσματος, στο οποίο η προσπάθεια να προστατευτούν οι ραντιέρηδες από την οποιαδήποτε ζημιά προκαλεί πολλαπλάσιες βλάβες σε όλους τους άλλους. Και ο μόνος δρόμος που οδηγεί σε μια πραγματική ανάκαμψη της οικονομίας είναι να σταματήσουμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι.
Οντως, ο «μηχανισμός διάσωσης», όπως κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται το Μνημόνιο, στήθηκε με πανούργο τρόπο σαν να ήταν κάτι απαραίτητο για την επιβίωση της οικονομίας και της εργασίας. Ομως, στη θεωρία, μια χώρα μπορεί να μειώσει το χρέος της μέσω της ανάπτυξης. Στην πράξη ελάχιστες χώρες τα κατάφεραν έτσι.
Επειδή οι μηχανισμοί των δανειστών, προκειμένου να σιγουρέψουν πως θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους, επιβάλλουν τόση λιτότητα που καταπνίγει κάθε ελπίδα για ανάπτυξη. Ο Κένεθ Ρογκόφ και η Κάρμεν Ράινχαρτ, ειδικοί στις χρηματοπιστωτικές κρίσεις και συγγραφείς του βιβλίου «Αυτή τη φορά είναι αλλιώς», λένε πως από τις 22 χώρες που απομείωσαν τα χρέη τους από το 1970 έως το 2000, μόνο τέσσερις το κατάφεραν μέσω της ανάπτυξης. Ιστορικά, από το 1990 οι απώλειες που υπέστησαν οι δανειστές από διάφορες αναδιαρθρώσεις χρεών ανέρχονται σε 25 - 35% κατά μέσο όρο, σύμφωνα με το ΔΝΤ. Εκεί που έπαθαν μεγάλη ζημιά ήταν στην Αργεντινή το 2005, όπου υπέστησαν «κούρεμα» 73% (και 66% το 2010).
Επισημαίνεται όμως πως η Αργεντινή είναι μια κυρίαρχη χώρα που καθόρισε η ίδια τους όρους του παιχνιδιού. Ενώ στις περιφερειακές χώρες της Ευρωζώνης, που έχουν εκχωρήσει τη νομισματική και μεγάλο μέρος της οικονομικής κυριαρχίας τους, οι όροι οποιασδήποτε απόπειρας να μειωθούν τα χρέη τίθενται από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, που επιβάλλουν απάνθρωπα μέτρα. Η ανακούφιση για τις κυβερνήσεις είναι προσωρινή, ενώ η αγωνία των λαών τους δεν έχει τέλος. Η κάθε μορφής αναδιάρθρωση -όπως το γαλλικό rollover ή επαναγορά χρέους ή... - μπορεί να επιτευχθεί μόνο στον βαθμό που θα διασφαλίζει τα συμφέροντα των δανειστών...

7 comments:

Κυριάκος said...

Ρητορική Τσίπρα από μια θαυμάστρια του Σαμαρά. Η προσωποποίηση του απόλυτου τίποτα της αντιπασοκικής / αντιμνημονιακής υστερίας που κυριαρχεί εδώ και ενάμιση χρόνο στην πολιτική και τη δημοσιογραφία της χώρας. Δεν ξέρω αν υπήρχε πιθανότητα να τα καταφέρουμε αλλά με τις μαλακίες αυτές ο κόσμος σήμερα έχει φτάσει να πιστεύει πως ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός χωρίς να καταλαβαίνει πως ο δρόμος αυτός είναι η δραχμή, την επιστροφή στην οποία απορρίπτει. Το κακό είναι πως όταν με το καλό χρεοκοπήσουμε επειδή ακούγαμε τις μαλακίες της κάθε Ζήκου και δεν προσπαθήσαμε καν, αντί να πάρουμε αυτή και τους άλλους ηλίθιους με τις πέτρες θα τους πούμε και μπράβο γιατί προέβλεψαν την καταστροφή χωρίς να καταλαβαίνουμε οτι στην πραγματικότητα την έφεραν πιο κοντά.

geokalp said...

ο λόγος που δεν προτείνει λύση είναι διότι τέτοια δεν υπάρχει, τουλάχιστον με τα όσα χωρεί το μυαλό μας ότι μπορούν να γίνουν πράξη

Κυριάκος said...

Φυσικά αν ψάχνεις ένα τρόπο να βγεις από την κρίση και να γυρίσεις πίσω στο 2006 μέσα σε ένα χρόνο λύση δεν υπάρχει. Το πρόβλημα είναι πως άνθρωποι σαν τη Ζήκου παριστάνουν πως μια τέτοια λύση υπάρχει και φταίει η κυβέρνηση που δεν θέλει ή δεν μπορεί να τη βρει. Αυτό έχει εμπεδωθεί πλέον ως πεποίθηση στον κόσμο και γιαυτό θα χρεοκοπήσουμε. Αυτός είναι ο λόγος που σιχαίνομαι τη Ζήκου και θέλω να την πλακώσω στο ξύλο (ειλικρινά). Άνθρωποι σαν αυτή που βάζουν την κομματική προπαγάνδα πάνω από όλα κατάφεραν να διαλύσουν τις τελευταίες ελπίδες να γλιτώσουμε την άτακτη χρεοκοπία.

Γράφει ένα άρθρο για να μας πει τις ηλιθιότητες του (περήφανου που είναι στο ίδιο κόμμα με τον Φωτόπουλο) Χρυσοχοΐδη ο οποίος φροντίζει το αριστερό προφίλ του που είχε παραμελήσει τελευταία και για να μας πει πως η κυβέρνηση φροντίζει τους τοκογλύφους που πίνουν το αίμα του λαού. Υποθέτω έπρεπε να αρνηθεί το επαχθές χρέος και να χτίσει το σοσιαλισμό γιατί εμείς δεν έχουμε ανάγκη τους τραπεζίτες. Έτσι θα λάβει τέλος η "αγωνία των λαών". Άντε και με φιλική συμμετοχή στο debtocracy II παρέα με τον Καζάκη και τους λοιπούς αστέρες της ορθής και αντικειμενικής οικονομικής ενημέρωσης.

geokalp said...

με τα μυαλά που έχουν στο εξωτερικό - άσε το εσωτερικό - βλέπεις να μπορεί να υπάρξει λύση;

Κυριάκος said...

Τι θα πει "λύση"; Η κατάσταση θα εξελιχθεί προς κάποια κατεύθυνση και αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να βάλουμε κάποιους εφικτούς στόχους και να προσπαθήσουμε να τους πετύχουμε.

Θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ; Πολύ ωραία ο δρόμος είναι πρωτογενή πλεονάσματα με έμφαση στη μείωση της δημόσιας δαπάνης (που σημαίνει απολύσεις από το δημόσιο, μειώσεις μισθών και συντάξεων, σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές δημοσίων υπηρεσιών) και εσωτερική υποτίμηση που σημαίνει ανεργία 15 - 20%, μισθοί Πορτογαλίας, ελαστικά ωράρια και άλλα τέτοια νεοφιλελεύθερα. Λυπάμαι αλλά άλλος τρόπος να μείνουμε μέσα δεν υπάρχει. Ρώτα και τους Ιρλανδούς.

Δεν θέλουμε; Πάλι πολύ ωραία, χρεοκοπία και επιστροφή στη δραχμή με ότι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία και τις διπλωματικές σχέσεις μας με τον υπόλοιπο κόσμο.

Τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα. Αν δεχτούμε πως αυτούς τους δρόμους μπορούμε να ακολουθήσουμε τα υπόλοιπα είναι τεχνικές διευθετήσεις: Ναι ωραία τα ευρωομόλογα και μακάρι να τα κάνουν αλλά δεν πρόκειται να μας τα δώσουν χωρίς έλεγχο με δυνατότητα βέτο στην κατάρτιση και την εκτέλεση του προϋπολογισμού που σημαίνει τη λιτότητα δεν τη γλιτώνουμε. Δε θα μας δανείζει με 3% η Γερμανία για να έχουμε ελλείμματα 10% ούτε για αστείο. Ναι, να τυπώσει χρήμα η ΕΚΤ αλλά και να το κάνει θα το δώσει στους τοκογλύφους για να χρηματοδοτήσουν την οικονομία όχι στον Παπουτσή ή τον Παυλόπουλο για να προσλάβουν μερικές δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχους για να "τονωθεί η ανάπτυξη" και να έχει χρήμα ο λαός.

Αυτά που μπορούν να κάνουν οι Ευρωπαίοι δεν θα αλλάξουν τις δικές μας διαθέσιμες επιλογές και τις βασικές αρχές της δικής μας πορείας. Η κάθε μαλακισμένη Ζήκου αντί να ξερνάει χολή για το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να εξηγήσει στον κόσμο αυτό το απλό. Αντί για αυτό όμως προτιμά να πουλά την προπαγάνδα του βλάκα του Σαμαρά.

geokalp said...

προσωπικά, δε βλέπω διαφορά μεταξύ δρχ και ευρώ, ως προς αυτά που πρέπει να γίνουν
με δρχ ποιος θα δανείζει την Ελλάδα για να συντηρεί δημόσιο, συντάξεις και ελλείμματα; ούτε και σήμερα το δανείζει κάποιος, παρά μόνο για όσα χρωστά σε ξένους
είτε με ευρώ είτε με δρχ, οι τράπεζες πότε θα δώσουν δάνεια αλλά και σε ποιους; στους χρεωμένους; είτε με ευρώ είτε με δρχ κάποιος πρέπει να τις ..δανείσει για να δανείσουν
και τα δύο μου μοιάζουν ότι θα πάρουν τον ίδιο δρόμο, με τις ίδιες κινήσεις

προσοχή, η άποψή μου δεν είναι δρχ, είναι κάπως πιο σύνθετη

Κυριάκος said...

Δεν έχω διαφωνία μαζί σου, η Ζήκου όμως με εξοργίζει. Δίάβασε τι λένε ο Ψωμιάδης, ο Μανώλης ο Κακλαμάνης και οι λοιπές αντιμνημονιακές δυνάμεις της ΝΔ

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=435942

και πες μου τι διαφορά έχουν από αυτά που λέει η Ζήκου. Πραγματικά, διάβασε αυτό που λέει ο Ψωμιάδης και πες μου τι διαφορά έχει από το σημερινό άρθρο της Ζήκου:

«Μιλήστε για την πραγματικότητα που έρχεται ολοταχώς, κάντε το χωρίς ταμπού και χωρίς φοβικότητα. Γιατί είτε ευρώ, είτε δραχμή, είναι καιρός να βάλουμε μπροστά την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ούτε τις τράπεζες, ούτε τα διεθνή συμφέροντα και τους υπηρέτες τους» επισημαίνει στην επιστολή του ο κ. Ψωμιάδης, που σε ανακοίνωσή που εξέδωσε, αναφέρει ότι είναι εν αργία περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας.

Ακριβώς τα ίδια, λες και τα έχει γράψει ο ίδιος άνθρωπος. Οι ξένοι τραπεζίτες εχθροί του λαού και ο Παπανδρέου / Παπαδήμος το όργανό τους. Η Ζήκου απευθύνεται στο ίδιο κοινό με τον Ψωμιάδη: Στους κολλημένους νεοδημοκράτες που πιστεύουν πως το πρόβλημα της χώρας είναι το ΠΑΣΟΚ.