Η κλιμάκωση της δέσμευσης

Εάν υπάρχει λογική εξήγηση για το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής, η κλιμάκωση της δέσμευσης ίσως να μπορεί να την αποδώσει: οι άνθρωποι παίρνουν λάθος αποφάσεις στηριζόμενοι στις αποφάσεις που έχουν λάβει στο παρελθόν, κυρίως ως προϊόν νέας επιβεβαιώσης των προηγούμενων αποφάσεων. Όταν έχουμε να κάνουμε με επενδύσεις είναι συναφής η γνωστή φράση "Throwing good money after bad".

Σε μια τέτοια κατάσταση βρίσκεται η ΟΝΕ. Έχουν περάσει δύο χρόνια από το Καστελόριζο και ο ευρωπαϊκός τρόπος επίλυσης διαφορών και προβληματων έχει διανύσει μικρή απόσταση. Ειδικά τον τελευταίο χρόνο τα βήματα είναι σχεδόν μηδέν (το PSI θεωρείται ..μεμονωμένο περιστατικό ενώ επωμίστηκε κυρίως από τους ίδιους τους Έλληνες). Η κατάσταση όμως έχει προχωρήσει χωρίς να έχουν γίνει τα απαιτούμενα, έχει χαθεί αρκετός χρόνος και πλέον η κατάστασης έχει φτάσει στην Ισπανία, με την Ιταλία ακολουθεί από πίσω.

Το ευρωπαϊκό δίλημμα τοποθετείται πλέον ως περισσότερη ενοποίηση ή διάλυση.

Η μπάλα βρίσκεται στο γήπεδο της Γερμανίας. Εκείνη είναι η οποία μπορεί να πείσει τους μικρούς βόρειους εταίρους προς τη κατεύθυνση της ενοποίησης, αλλά πρώτα πρέπει να το αποφασίσει η ίδια, παραδίδοντας επιπλέον εθνικές αρμοδιότητες στην ΕΕ/ΟΝΕ καθώς θα διορθώνει τους φραγμούς που αποδεδειγμένα θα τεθούν από το δικό της Συνταγματικό Δικαστήριο. Επιπλέον, θα πρέπει να πείσει τους ίδιους τους πολίτες της για τα ωφελήματα μιας τέτοιας ενοποιητικής διαδικασίας. Ολλανδοί και Φινλανδοί θα πειστούν μόνο εάν η Γερμανία δείξει αποφασιστικότητα.

Ο οδικός χάρτης μας έρχεται και εδώ από το ΔΝΤ, το οποίο ανακοίνωσε εχθές την έκθεσή του για την οικονομία της ΟΝΕ ενώ χαρακτηριστικές είναι οι κραυγές του Μόντι: "εάν η σύνοδος αποτύχει να επιλύσει τα προβλήματα γρήγορα, «η κοινή γνώμη, αλλά και η γνώμη των κυβερνήσεων και των κοινοβουλίων… θα στραφεί ενάντια σε αυτήν την μεγαλύτερη ενοποίηση»".

Η μοίρα της Ευρώπης είναι πλέον μπροστά στα μάτια μας, με μόνα ερωτήματα το "πως" και το "πότε".